Eski zamanlarda, küçük bir kasabada Yusuf adında fakir ancak inancı güçlü bir adam yaşardı. Üç çocuğu ve hasta eşiyle beraber küçük bir kulübede hayatını sürdürüyor, geçimini sağlamak için her gün şehre gidip hamallık yapıyordu. Elindeki az miktarla yetinmeyi biliyor, her akşam sofrasına konan rızık için şükrediyordu.
Yusuf, çocuklarını dini ve ahlaki değerlerle yetiştirmeye özen gösterirdi. Onlara her daim Allah’ın merhametinden, sabrın öneminden ve şükretmenin bereketinden bahseder, zor zamanlarda bile umutlarını kaybetmemelerini tembihlerdi.
Ancak günler geçtikçe Yusuf’un hayatı daha da zorlaşmaya başladı. Önce eşinin hastalığı ağırlaştı, ardından çalıştığı pazarda iş bulamaz oldu. Evdeki erzak tükenmeye yüz tutmuş, çocuklarının ihtiyaçlarını karşılayamaz hale gelmişti.
İmtihanın Ağırlaşması
Bir kış günü, kasabayı şiddetli bir fırtına vurdu. Yusuf’un derme çatma kulübesi fırtınada ciddi hasar gördü, çatısının bir kısmı çöktü. Aynı gece eşinin durumu daha da kötüleşti, ilaç alacak parası bile yoktu. Çocukları soğuktan ve açlıktan ağlıyordu.
Komşuları onun haline acımıştı ancak kendi durumları da pek iyi sayılmazdı. Bazıları yardım etmeye çalışsa da bu geçici bir çözümdü. Kasabalılar arasında Yusuf için konuşulmaya başlandı:
- Bu kadar sıkıntı çekiyor, hâlâ ibadetine devam ediyor. Allah ona neden yardım etmiyor?
- Belki de dini bu kadar ciddiye alması gerekmiyor, keşke zamanını iş aramaya ayırsa.
Bu sözler Yusuf’un kulağına geldiğinde, yüreği burkulsa da inancından taviz vermedi. Her sabah namazını kılar, her akşam çocuklarıyla beraber dua ederdi. Eşinin başucunda Kuran okur, ona moral vermeye çalışırdı.
Sabrın Sınandığı Gece
Bir gece, eşinin ateşi çok yükseldi. İlaç alacak parası olmayan Yusuf, çaresizlik içinde evden çıktı. Soğuk ve karanlık sokakları adımlarken kalbinden sürekli dua ediyordu. Kasabanın meydanına vardığında, dizlerinin üzerine çöküp gözyaşları içinde Allah’a yalvardı:
- Ya Rabbi, senin verdiğin her imtihana razıyım. Fakirliğime, zorluk çekmeme itirazım yok. Ama evlatlarımın aç kalmasına, eşimin hastalığına dayanamıyorum. Bana sabır ver, yol göster.
Uzun süre orada, soğukta, karın üzerinde dua etti. İçindeki umut hiç tükenmiyordu. Nihayetinde yorgun düşüp uykuya daldı.
Beklenmedik Bir Karşılaşma
Sabah ezanıyla uyanan Yusuf, yanı başında yaşlı bir adam gördü. Yaşlı adam ona gülümseyerek elini uzattı ve ayağa kalkmasına yardım etti. Beyaz sakallı, nur yüzlü bu adam ona nereden geldiğini sordu.
Yusuf tüm yaşadıklarını anlatınca, yaşlı adam cebinden bir kese çıkardı:
- Bu keseyi sana Allah emanet etti. İçindeki altınlar senin ve ailenin ihtiyaçlarını karşılayacak. Ancak bunları akıllıca kullan, israf etme.
Yusuf şaşkınlık içinde keseyi aldı. Yaşlı adam devam etti:
- Sıkıntı anında bile imanından vazgeçmedin. Allah kulunun duasını işitir, onu imtihan eder ama asla terk etmez. Şimdi evine dön, eşine ilaç al, çocuklarına yemek götür ve evinizi tamir et.
Yusuf teşekkür etmek için döndüğünde, yaşlı adam gözden kaybolmuştu. O an anladı ki bu, Allah’ın bir lütfuydu.
Şükür ve Bereket
Yusuf hemen eczaneye koştu, eşine ilaç aldı. Pazardan erzak satın alıp evine döndü. Çocukları sevinçle karşıladılar onu. Eşine ilacını verdi, karnını doyurdu. Ardından kesenin içindeki altınların bir kısmıyla evini tamir ettirdi.
Ancak Yusuf zenginleşince kibire kapılmadı. Her zamanki gibi mütevazı kaldı, ibadetlerini aksatmadı. Dahası, kasabadaki diğer fakirlere de yardım etmeye başladı. Onun bu hali, kasabalıları derinden etkiledi. İnsanlar onun inancını ve sabrını takdir ediyor, örnek alıyorlardı.
Zamanla Yusuf’un altınları akıllıca yatırımlara dönüştü. Küçük bir tarla satın aldı, çiftçilik yapmaya başladı. Mahsulü bereketli oldu, ürünleri hep talep gördü. İşleri büyüdükçe kasabalılara iş imkanı sağladı, onların da geçimlerine vesile oldu.
İnancın Meyvesi
Aradan yıllar geçti. Yusuf’un adı artık sadece kasabada değil, çevre illerde de duyulur olmuştu. İnsanlar onu sadece başarılı bir çiftçi olarak değil, inançlı ve erdemli bir insan olarak tanıyorlardı. Çocukları büyümüş, onlar da babalarının izinden giderek dürüst ve yardımsever bireyler olmuşlardı.
Bir gün Yusuf, evinin önündeki çardakta otururken, uzaktan bir yolcunun geldiğini gördü. Yaklaştıkça bunun yıllar önce kendisine keseyi veren yaşlı adam olduğunu fark etti. Heyecanla ayağa kalktı ve onu karşıladı.
Yaşlı adam gülümseyerek:
- İmtihanını başarıyla geçtin Yusuf. Allah sana bolluk verdi, sen de şükrünü eksik etmedin. Sadece kendi ailene değil, tüm kasabaya faydalı oldun. İşte gerçek inanç budur.
Yusuf minnetle başını öne eğdi:
- Tüm bunlar Allah’ın lütfu. Ben sadece emanetçiyim. Her nefesimde şükrediyorum bana bu fırsatı verdiği için.
Kuşaktan Kuşağa Aktarılan Hikâye
Yusuf’un hikâyesi dilden dile yayıldı, nesilden nesile aktarıldı. İnsanlar zorluklarla karşılaştıklarında hep onun sabrını, inancını hatırladılar. Kasaba halkı, zor zamanlarda bile umudun, sabrın ve inancın insanı nasıl ayakta tutabileceğini Yusuf’un yaşamından öğrendi.
Bugün bile, o bölgede yaşayan insanlar zorluklarla karşılaştıklarında birbirlerine şöyle derler:
- Yusuf’un sabrını hatırla, Allah hiçbir kulunu imtihanında yalnız bırakmaz.
Bu hikâye bizlere de önemli bir mesaj veriyor: İnancımızı koruduğumuz, sabrettiğimiz ve şükrettiğimiz sürece, en karanlık zamanlarda bile ışık bulabiliriz. Çünkü gerçek zenginlik maldaki çokluk değil, kalpteki imandır.
